هشتم ذى الحجه سال شصتم هجرى قمرى حركت امام از مکه به عراق
امام حسين (ع) پس ازدريافت نامة مسلم بن عقيل واحساس خطرازدژخيمان يزيد، احرام حج خود را به عمره تبديل كرد وپس ازانجام مراسم عمره ازاحرام بيرون آمد ودرروزسه شنبه روزترويه (هشتم ذي الحجه سال ۶۰ ه . ق) پس ازشصت وپنج روزاقامت درمكه به اتفاق حدودهشتادوشش نفرمرد ازشيعيان و دوستان وخانواده خود ازمكه بيرون آمده وبه سوي عراق حركت كرد.
دركوفه همين كه خبردستگيري وزنداني شدن هاني درشهرمنتشر شد، مسلم دانست‌كه ديگردرنگ جايز نيست وبايد ازنهان گاه بيرون آيدوجنگ راآغازكند. پس جارچيان خود را فرستاد تا مردم راآگاه سازند. نوشته‌اند ازهيجده هزارتن كه با اوبيعت كرده بودندچهارهزارتن درخانه هاني وخانه‌هاي اطراف گردآمده بودند. مسلم آنان را به دسته‌هايي تقسيم كرد وهردسته‌اي را به يكي ازبزرگان شيعه سپرد. دسته‌اي ازاين جمعيت‌به قصرابن زياد روانه شدند، ولي ابن زياد موفق شدآن مردم بي تدبيررابا ايجاداختلاف واستفاده از حربه تهديد متفرق سازد. نتيجه اين شد كه درشامگاه آن روزجزسي تن با اونماندند. چون نمازمغرب را خواند. يك تن ازياران خود راهمراه نداشت.
مسلم چون نمازشام را خواند و خود را تنها ديد دركوچه‌هاي كوفه سرگردان شد، درحالي كه گروه زيادي درجستجوي وي بودند، تا سرانجام زني به نام «طوعه» كه ازشيعيان‌على (ع) بود اورا درون خانه بردوپناه داد. اما شب هنگام پسروي ازوجود مسلم درخانه‌مطلع شد وبه ماموران عبيدالله خبرداد. همين كه ابن زياد پناهگاه مسلم رادانست،«محمد اشعث» راباشصت ياهفتاد تن براي دستگيري وي فرستاد.مسلم پس ازدرگيري با ماموران ابن زياد ونشان دادن رشادت‌ها وشجاعت‌هاي بسيار مجروح ودستگيرشد
